Het Bentinck Fonds steunt paraklimmer Eva Mol

zaterdag 10 augustus 2019

Het Bentinck Fonds steunt Eva Mol, een enthousiaste sporter uit Soest die zelf heeft ondervonden dat je meer kunt dan je denkt. Zij ging, nadat bij haar een spierziekte was geconstateerd, op zoek naar een parasport. Dat werd uiteindelijk paraklimmen. Lees hieronder haar verhaal.

Tot een aantal jaar geleden was ik een fanatieke sporter. Zo heb ik tijdens mijn middelbare school  jaren geklommen, zat ik  in de Nederlandse jeugdselectie en deed ik mee aan wedstrijden. Ook heb ik gehockeyd en stond ik tijdens mijn studententijd onder de lat bij Soest dames 1. Daarnaast was ik met regelmaat te vinden op mijn snowboard,  racefiets, mountainbike, op de squashbaan of in het zwembad. Op een gegeven moment, toen ik fysiek achteruit ging door een spierziekte, ben ik daarmee gestopt. Het ging, tot mijn grote frustratie, niet meer.

Aangezien ik sporten enorm miste begon voor mij een zoektocht naar een leuke en uitdagende parasport. Dat aanbod is helaas nog relatief beperkt. Ik begon met zwemmen bij GSVA, vond dat heerlijk maar miste een teamgevoel. Op de dag van de Aangepaste Sport Eemland kwam ik in aanraking met rolstoelhockey en rolstoeltennis. Niet lang daarna trainde ik mee bij de Keistadrollers en startte ik met handbewogen rolstoelhockey wat ik tot de dag van vandaag met veel plezier doe bij de Gooische Rollers. Rolstoeltennis en ik bleken helaas geen match, de opslag bleek fysiek voor mijn spieren te zwaar. Sportief als ik ben was mijn zoektocht nog niet klaar, zwemmen en hockey waren super maar toch miste er iets. 

Via Facebook las ik op de site van uniek sporten een artikel over paraklimmen. In dat artikel kwam Renske Nugter aan het woord. Zij heeft CP, zit in het Nederlandse parateam sportklimmen en schreef dat met klimmen een beperking geen beperking hoeft te zijn omdat je wat je doet volledig kan aanpassen aan wat je kan. Dat maakte me nieuwsgierig, zou ik met mijn spierziekte en resterende 25-33% kracht überhaupt een klimmuur opkomen? Aangezien ik wel van een uitdaging hou, heb ik de Nederlandse Bergsport Vereniging (NKBV) een mail geschreven met de vraag waar ik terecht kon. Als antwoord op mijn mail kreeg ik een uitnodiging van de bondscoach paraklimmen om mee te trainen met de selectie. Zo gezegd zo gedaan, ik was opnieuw verkocht. Mijn rolstoel bleef onder aan de klimwand staan en ik kon letterlijk boven mijn beperking uitklimmen. Hoe gaaf!

Begin van dit jaar werd ik in het Nederlandse parateam opgenomen. Binnen het paraklimmen zijn er verschillende categorieën. Zo zijn er drie categorieën voor blinde en slechtziende klimmers (B1, B2 en B3), twee categorieën voor mensen met arm-amputaties (AU-1 arm-amputaties; AU-2 onderarm-amputaties), een categorie voor mensen met een beenamputatie (AL-2), een categorie voor mensen die hun benen niet gebruiken tijdens het klimmen (AL-2, ‘seated’) en drie categorieën voor mensen met beperkingen in spierkracht/stabiliteit/bewegelijkheid (RP1, RP2 en RP3). Ik werd na een medische keuring in RP1 geplaatst, de categorie waarin klimmers in vergelijking met de andere 2 RP categorieën de zwaarste beperking hebben. 

In juni hebben we met zes klimmers,  twee coaches en drie rolstoelen een roadtrip gemaakt naar Imst in Oostenrijk om daar deel te nemen aan een Paraclimbing Master Worldcup. De wedstrijd vond plaats op een mooie klimwand met uitzicht op de bergen en tropische temperaturen. Mijn  eerste internationale parawedstrijd sloot ik af met winst. Een mooie opmaat naar het WK op 16 en 17 juli in Briancon, Frankrijk waar we met vier klimmers en twee coaches naar toe zouden gaan. Helaas verliep de voorbereiding op het WK  hobbelig met twee ziekenhuisopnames waarvan één een week voor vertrek. Ik was verre van fit. Op het WK zou, in tegenstelling tot in Imst, mijn categorie niet doorgaan vanwege te weinig deelnemende RP1 dames. Ik werd samengevoegd met de RP2 categorie en begon het WK zonder al te hoog gespannen verwachtingen. Genieten deed ik al te meer, om met 200 paraklimmers aan een WK deel te nemen was zowel een beleving als een warm bad. Wat ik in mijn jeugd al die jaren met zo veel plezier en ambitie gedaan had, kon ik nu nog steeds! Uiteindelijk wist ik mezelf te verbazen en klom ik in RP2 van de 16 deelnemers naar een 9de plek. 

De moraal van dit verhaal? Je  kunt meer dan je denkt en  sporten kan ongeacht beperking. Ik vind het wel grappig dat ik, ondanks een in mijn ogen een  beperkt aanbod aan parasporten, nu de twee sporten beoefen waar ik vroeger zo al gek op was. Paraklimmen is een nog kleine sport die nog heel wat enthousiastelingen kan gebruiken. Mocht je enthousiast geworden zijn, mail dan naar paraklimmen@knbv.nl, zij kunnen je verder helpen. Als je mijn avonturen wil volgen dan kan dat op instagram: wollygoesworldwide. Ik blijf klimmen met de hoop dat paraklimmen in de toekomst hopelijk paralympisch wordt!

Delen op social media

FacebookTweetLinkedInPinterestE-mail