Marijke Roest: �Ik word blij van sport�

woensdag 2 december 2015

Je kan meer dan je denkt, ook een zilveren Olympische medaille halen

SOEST - In 1992 verloor Marijke Roest (56) uit Soest door een motorongeluk haar linkeronderbeen. Voor het ongeluk sportte Marijke al volop. Na het ongeluk ging ze allerlei andere sporten beoefenen. De sport leverde haar een zilveren medaille op. Tijdens de Paralympische Spelen in 2004 in Athene werd ze met het Nederlands zitvolleybalteam tweede. Het sporten heeft haar veel gebracht. “Thuis blijven zitten was voor mij geen optie. Dan ga je piekeren. Ik ben meteen gaan sporten. Dat geeft mij energie en ik word er blij van.”

Na het fatale ongeluk, ze raakte met haar motor de bumper van een auto, moest Marijke Roest flink revalideren. Dat deed ze in De Hoogstraat in Utrecht. “Ik moest weer leren lopen en mijn spieren trainen. Dat deed ik bijvoorbeeld in een zandbak, een looprek of het zwembad. Bij fysiotherapie was het heel hard werken omdat ook mijn heup en bovenbeen gebroken waren. Dat was afzien. Ik leerde ook hoe ik het beste de trap op en af  kan lopen, kan strijken en wassen.”

In De Hoogstraat deed Marijke aan zo veel mogelijk activiteiten mee. ”Ik schreef me overal voor in. Zwemmen, rolstoelbasketbal, rolstoelstennis, boogschieten, kanoën. De sport heeft bijgedragen aan mijn levensgeluk. Ik zat de hele dag in de sporthal. Als ik thuis was blijven zitten was ik gaan piekeren over dat been. Daar had ik nu geen tijd voor. Bewegen is goed voor je lichaam maar zeker ook voor je geest. Ik heb zelfs gekampeerd. Lag ik daar in een tentje. Ik heb mijn grenzen leren verleggen.”

Marijke ging in 2000 een nieuwe sport beoefenen; zitvolleybal. Dat viel haar nog niet mee. Blaren op het zitvlak en opengehaalde handen waren de kinderziektes. Maar toch zette de fanatieke sportster door. “Als mensen tegen mij zeggen dat een sport niks voor mij is, dan komt de vechter in mij los. Dat ging ook zo bij het zitvolleybal. In het begin was het hopeloos. Ik kreeg de ballen om mijn oren. Maar ik merkte dat ik verbeterde en steeds beter werd. Ik werd benaderd door bondscoach Josef Banfi. Die man was één en al passie. Hij maakte mij enthousiast voor het Nederlands team. Ik was toen al 40 jaar. ‘Ik ga jou volleybal leren’, zei hij tegen mij. Het kwam allemaal uit. Ik kwam in Oranje en tijdens de Olympische Spelen van 2004 in Athene haalden we de finale. Die verloren we van het sterke China, maar ik ging dus wel naar huis met een zilveren olympische medaille. In mijn valide periode was ik een fanatiek basketballer. Ik had toen niet kunnen denken dat ik ooit zilver zou halen met volleybal.”

Rolstoeltennis

Marijke sport nog steeds. Zij zwemt elke zaterdag bij het Bentinck Fonds in Sportboulevard De Engh  in Soest. Daarnaast doet zij actief mee aan het rolstoeltennis bij tennisvereniging De Toss in Soest. “Het Bentinck Fonds heeft het mogelijk gemaakt dat wij bij De Toss actief rolstoeltennis kunnen beoefenen. Heel leuk om te doen. Momenteel hebben we echter een beperkt aantal deelnemers. Ik roep dan ook mensen op om mee te doen met rolstoeltennis. Het is zo’n leuke sport en de tennisbanen bij De Toss zijn uitermate geschikt om rolstoeltennis te spelen."

Je onderbeen verliezen en dan toch altijd vrolijk door het leven gaan. Wat is de filosofie van Marijke Roest? “Ik kan slecht tegen pessimisme. Als je een beperking hebt; kijk wat de mogelijkheden zijn, wat er te doen is! Er zijn genoeg mogelijkheden en het Bentinck Fonds faciliteert graag. Ik heb zelf ooit op een podium mogen staan. Als je dan realiseert dat je een prestatie hebt geleverd dan komen er tranen van ontlading. Tranen hebben een verhaal. Die tranen van mij ook. Je kan meer dan je denkt! Echt waar!”

Interesse in rolstoeltennis? Informatie is te verkrijgen bij Marijke Roest (marijke.roest@casema.nl )

Delen op social media

FacebookTweetLinkedInPinterestE-mail